Waar was ik gebleven…
Door: Yorick
Blijf op de hoogte en volg Yorick
18 December 2011 | Verenigde Staten, Miami
Zaterdag 17 december 2011
Atlantische Oceaan, 850 mijl verder van de vorige keer
2000u GMT-4
Waar was ik gebleven…
Oja, terwijl sinterklaas alweer bij zit te komen op zijn stoomboot, zitten wij in het busje op weg naar het schip. Binnen een uur komt het grote rode gevaarte in zicht.
Ik beklim via de buitenkant de torenhoge accommodatie. Op weg naar de ingang op dek 5 valt mijn oog op een aantal dames in witte jassen die ergens mee bezig zijn in het hospitaal. Dat is vreemd, toch geen gewonden hoop ik? Even later wordt duidelijk dat de hele bemanning vandaag ‘drugs- en alcoholtraining’ krijgt.Eerst krijgen we theorie, daarna praktijk. Een aardige Amerikaanse mevrouw vertelt aan de hand van een powerpoint-presentatie alle ‘ins en outs’ over tien soorten drugs. Dan het praktijkgedeelte: drugs herkennen. Iedereen mag in de rij op dek 5. Drugs krijgen we niet te zien. We moeten allemaal een urinemonster afstaan.Later kijken ze in het lab of ze er overblijfselen van drugs in kunnen herkennen. Gisteren kwam de uitslag: negatief.
De volgende dag mag ik meehelpen met het in elkaar zetten van een
hoofdmotor. Er lag er namelijk een uit elkaar voor groot onderhoud. Ik moet zorgen dat alle nieuwe cilinderkoppen van het dek in de machinekamer komen.Nog voordat ik me kon afvragen hoe ik die dingen (à 400 kg per stuk) van het één meter lagere dek de machinekamer in krijg, wordt me gevraagd of ik vorkheftruck kan rijden. Ik denk terug aan de goeie ouwe tijd op de kwekerij, waar ik sporadisch ook wel eens op een vorkheftruck reed. Vol goede moed stap ik aan dek, op zoek naar de vorkheftruck. Hij staat om de hoek geparkeerd, achter een grote stapel hout. Oei, wat een gevaarte, deze heftruck is wel een paar maatjes groter, èn hij heeft drie pedalen i.p.v.twee. Waar ben ik aan begonnen. Achter me staat een aantal matrozen zich af te vragen wat die nieuwe ‘derde’ met ‘hun’ vorkheftruck gaat doen. Ik start de motor en geniet van de uitlaatgassen terwijl ik me afvraag hoe ik de handrem moet ontgrendelen. De versnellingen werken gelukkig wel zoals ik‘gewend’ ben, met een klein handeltje aan het stuur Aarzelend rijd ik de eerste meters achteruit, niet wetende hoe de koppeling reageert. Al gauw blijkt dat het nauwelijks mogelijk is om de motor af te laten slaan. Een paar uur en een koffiepauze later staan alle acht cilinderkoppen in de machinekamer. Onbeschadigd en zonder doden of gewonden.
Vrijdagmiddag vertrekken we uit Pascagoula, precies 3 maanden na aankomst in de laatste haven met het vorige schip.
We zetten koers richting Gibraltar. Waarschijnlijk moeten we naar Malta, om een object te laden voor Rotterdam.
Dit schip is niet ontworpen om snel te varen. Sterker nog, het is helemaal niet ontworpen als schip, maar als sleepbak. In 2008 is deze bak, samen met haar grote zus, omgebouwd tot schip.
Met minder dan 10 knopen op het log steken we de oceaan over. Dit jaar zullen we geen land meer zien. In de eerste helft van januari komen we pas aan in Malta.
Inmiddels beuken we al twee weken in tegen de golven. De steile brede boeg doet elke golf aanvoelen als een ijsberg. De accommodatie schudt heen en weer als een flatgebouw tijdens een aardbeving.
Sinds gisteren is de zee wat rustiger. Hopen dat dat zo blijft.
Atlantische Oceaan, 850 mijl verder van de vorige keer
2000u GMT-4
Waar was ik gebleven…
Oja, terwijl sinterklaas alweer bij zit te komen op zijn stoomboot, zitten wij in het busje op weg naar het schip. Binnen een uur komt het grote rode gevaarte in zicht.
Ik beklim via de buitenkant de torenhoge accommodatie. Op weg naar de ingang op dek 5 valt mijn oog op een aantal dames in witte jassen die ergens mee bezig zijn in het hospitaal. Dat is vreemd, toch geen gewonden hoop ik? Even later wordt duidelijk dat de hele bemanning vandaag ‘drugs- en alcoholtraining’ krijgt.Eerst krijgen we theorie, daarna praktijk. Een aardige Amerikaanse mevrouw vertelt aan de hand van een powerpoint-presentatie alle ‘ins en outs’ over tien soorten drugs. Dan het praktijkgedeelte: drugs herkennen. Iedereen mag in de rij op dek 5. Drugs krijgen we niet te zien. We moeten allemaal een urinemonster afstaan.Later kijken ze in het lab of ze er overblijfselen van drugs in kunnen herkennen. Gisteren kwam de uitslag: negatief.
De volgende dag mag ik meehelpen met het in elkaar zetten van een
hoofdmotor. Er lag er namelijk een uit elkaar voor groot onderhoud. Ik moet zorgen dat alle nieuwe cilinderkoppen van het dek in de machinekamer komen.Nog voordat ik me kon afvragen hoe ik die dingen (à 400 kg per stuk) van het één meter lagere dek de machinekamer in krijg, wordt me gevraagd of ik vorkheftruck kan rijden. Ik denk terug aan de goeie ouwe tijd op de kwekerij, waar ik sporadisch ook wel eens op een vorkheftruck reed. Vol goede moed stap ik aan dek, op zoek naar de vorkheftruck. Hij staat om de hoek geparkeerd, achter een grote stapel hout. Oei, wat een gevaarte, deze heftruck is wel een paar maatjes groter, èn hij heeft drie pedalen i.p.v.twee. Waar ben ik aan begonnen. Achter me staat een aantal matrozen zich af te vragen wat die nieuwe ‘derde’ met ‘hun’ vorkheftruck gaat doen. Ik start de motor en geniet van de uitlaatgassen terwijl ik me afvraag hoe ik de handrem moet ontgrendelen. De versnellingen werken gelukkig wel zoals ik‘gewend’ ben, met een klein handeltje aan het stuur Aarzelend rijd ik de eerste meters achteruit, niet wetende hoe de koppeling reageert. Al gauw blijkt dat het nauwelijks mogelijk is om de motor af te laten slaan. Een paar uur en een koffiepauze later staan alle acht cilinderkoppen in de machinekamer. Onbeschadigd en zonder doden of gewonden.
Vrijdagmiddag vertrekken we uit Pascagoula, precies 3 maanden na aankomst in de laatste haven met het vorige schip.
We zetten koers richting Gibraltar. Waarschijnlijk moeten we naar Malta, om een object te laden voor Rotterdam.
Dit schip is niet ontworpen om snel te varen. Sterker nog, het is helemaal niet ontworpen als schip, maar als sleepbak. In 2008 is deze bak, samen met haar grote zus, omgebouwd tot schip.
Met minder dan 10 knopen op het log steken we de oceaan over. Dit jaar zullen we geen land meer zien. In de eerste helft van januari komen we pas aan in Malta.
Inmiddels beuken we al twee weken in tegen de golven. De steile brede boeg doet elke golf aanvoelen als een ijsberg. De accommodatie schudt heen en weer als een flatgebouw tijdens een aardbeving.
Sinds gisteren is de zee wat rustiger. Hopen dat dat zo blijft.
-
18 December 2011 - 21:19
Atty:
Hoi Yorick,
De reis is weer begonnen. Het is weer werken geblazen. En weer wat geleerd. Ook heftruck rijden gaat je dus goed af. Heb je ervaring met tegen ijsbergen aanvaren? Een goede vaart toegewenst. En fijne Kerstdagen op zee, en een goede jaarwisseling. Heb je ook vuurwerk mee?
groetjes Atty -
24 December 2011 - 11:04
Niek:
Hoi Yorick,
Zo te horen zit op een confortabel cruiseschip met zelfs nog de mogelijkheid om je rijvaardigheid op peil te houden. Of hebben ze die heftruck na deze ervaring maar snel van boord gehaald?
Ik neem aan dat je met jullie huidige snelheid weinig last van al oceaanroeiers hebben, je wordt hoogstens door die gasten links en rechts ingehaald :-)
Hebben jullie nog wat lading of heb je gewoon een drijvend (okee, beetje varend) voetbalveld?
Vanuit een zonnig en droog Nederland alvast prettige kerstdagen toegewenst!
Groetjes,
Niek -
24 December 2011 - 11:13
Els En Fer:
Lieve Yorick,
Genieten weer van je reisverslag. Spannend allemaal. Leuk weer allemaal nieuwe ervaringen: Zo word je een allround zeeman. We hopen dat het weer meezit. Wensen je fijne Kerstdagen en een gelukkig, voorspoedig en vooral gezond Nieuwjaar.
Behouden vaart!
Els en Fer
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
