Hoog tijd voor een update

Dinsdag 14 december 2011

Atlantische Oceaan, 300 mijl NO van Miami

2000u GMT-6

Hoog tijd voor een update

Maandagochtend (vorige week alweer) ben ik in alle vroegte op weg gegaan
naar Schiphol, om aan het eind van de ochtend naar Atlanta te vliegen.

Aan boord van het vliegtuig ontmoet ik een collega. Tussen ons in een lege stoel, een andere collega is er niet. Nou ja, dan hebben we lekker de ruimte. Helaas werkte mijn televisie-schermpje de eerste uren niet, maar toen hij het wel deed kon ik eindelijk een leuke film uitzoeken. Op zoek naar wat hoogstaand vertier kwam ik tussen alle films ‘de smurfen’ tegen. Perfect! Na een paar seconden vraag ik me af wat al die grote zeilschepen uit de gouden eeuw te maken hebben met de smurfen. Blijk ik naar ‘Pirates of the Caribean IV’ te kijken. Nou ja, ook goed. Na een uur houdt mijn tv er weer mee op. Ach, ik kon het verhaal toch niet volgen. Dan maar even pitten.
Als ik even later wakker wordt zie ik dat mijn tv inmiddels weer werkt. Tijd voor de smurfen! Jawel, nu komen daadwerkelijk de smurfen tevoorschijn,hoera!
Grote smurf, lolsmurf, brilsmurf, smurfin en alle andere blauwe vriendjes.Maar net als Gargamel de lolsmurf te grazen wil nemen… houdt mijn TV het weer voor gezien. Zucht.

Met een uurtje vertraging komen we aan in Atlanta, nog 3,5 uur de tijd om bij het volgende vliegtuig te komen. De eerste hindernis is de
douanebeambte. Vol aandacht hoort de man mij aan, als ik in mijn beste
Engels vertel naar wat voor schip ik ga. Wunderbar, we mogen zo doorlopen.
Dat ging makkelijk, zo makkelijk zelfs dat er een onderbuik gevoel opspeelt dat mij doet vrezen voor wat er nog komen gaat.
We lopen een trap af naar de bagagehal. Na een paar minuten al hebben we onze koffers gevonden. Dat lucht op, die zijn in ieder geval aangekomen. Mijn collega ziet een stukje verderop een medewerker met speurhond lopen.Tactisch lopen wij er met een grote boog omheen, op weg naar de uitgang van de bagagehal. De hond kon op die afstand onze pepernoten niet ruiken. We sluiten ons aan in de rij, hopende niet vereerd te worden met een tijd- verslindende routine controle van onze bagage. Gelukkig, wij mogen
doorlopen. Een metro en lange roltrap later kunnen we de koffers weer afgeven. Tijd voor een drankje.

Even later vervolgen we onze reis naar Mobile in een grotendeels leeg
vliegtuig. Bij de gate ontmoeten we een aantal Filipijnen die naar
hetzelfde schip moeten. Twee uur later staat het vliegtuig weer aan de
grond. Enigszins zenuwachtig stap ik het vliegtuig uit. Tot nu toe ging het allemaal iets te makkelijk. Er moet toch iets misgaan…

Nog voordat de lopende band met koffers in zicht is staat iemand ons op te wachten. Gelukkig, het is de chauffeur die ons naar het schip zal brengen. We halen onze koffers van de band en stappen in het busje. Samen met 7 anderen verlaten we het vliegveld. Eén iemand, die naar een ander schip moet, wordt afgezet bij een hotel. Even later blijkt dat twee van ons ook naar een hotel moeten, er zijn niet genoeg hutten vrij. Ik ben één van de gelukkigen.

We komen aan in een grote lobby. Na wat aandringen krijgen we een ontbijtbon voor de volgende ochtend. We vervolgen onze weg naar de hotelkamers, welke alleen buitenom bereikbaar zijn. Op de parkeerplek voor mijn deur staat een grote vrachtwagen met oplegger. Geen chauffeur te bekennen, maar de motor stond draait nog.

Het is inmiddels al laat in de avond, in Nederland alweer bijna ochtend. Dag 1 zit erop.

De volgende ochtend word ik al vroeg wakker. De vrachtwagen rijdt eindelijk weg. Tijd voor een ontbijtje. Onderweg naar het restaurant klop ik tegen de prachtig mooie stenen buitenmuur. Hoe kan het ook anders: plastic.

Het ontbijt valt net zo tegen. Bij de eerste hap vliegt mijn eetlust terug
naar mijn kamer. Uit fatsoen eet ik mijn bord leeg en ga dan als een speer
achter mijn eetlust aan, terug naar mijn kamer, niet wetende hoe laat we
opgehaald worden. Even later gaat de telefoon: “your driver is waiting”. Nu gaat het beginnen.

Volgende keer verder……