Babysitters

Mississippi, boven New Orleans, USA
Zondag 5 juni 2011
1900u GMT-5

Babysitters

Het was weer een week met de nodige uitdagingen. Ook op een nieuw schip
gaat er wel eens iets kapot. Het begon met de koelinstallatie voor de
koel- en vriescel voor de proviand. Net nadat we proviand ingeslagen
hadden werkte de koelinstallatie niet goed meer. Gelukkig hebben we dit probleem vrij snel kunnen oplossen. Een dag later hielden de
drinkwaterpompen het voor gezien. Ook die kregen we binnen een paar uur
weer draaiend.
De volgende klus zou iets langer gaan duren. De staaldraad/hijskabel van een van de scheepskranen was beschadigd tijdens het lossen in Lake Charles en moest gisteren vervangen worden. Deze staaldraad is ongeveer 4 cm in diameter, ongeveer 200 meter lang en 1400kg zwaar. We hadden gehoopt de klus binnen 12 uur te klaren. Zaterdagochtend waren twee stuurmannen met een aantal matrozen begonnen met het verwijderen van de oude kabel. Na de
lunch ben ik ze daarbij gaan helpen, want ’s ochtends moest ik eerst
helpen met brandstof bunkeren.
Aan het eind van de middag waren we zover om het uiteinde van de kabel
door te slijpen. Dat stuk zal vast in de top van de kraan. We hebben toen een hijsbakje (van 0,5 bij 1 meter) in de andere kraan gehangen. Vanuit dat hijsbakje heb ik met een slijptol de oude kabel doorgeslepen.
Inmiddels was er al acht uur aan gewerkt en was alleen de oude kabel
verwijderd.
Na het avondeten begonnen we aan de nieuwe kabel. Die moest eerst door een aantal katrollen geregen worden en vervolgens vastgezet worden op de
trommel/lier. Dat klinkt simpel en dat is het eigenlijk ook. Desondanks
was het 2 uur ’s nachts toen we dat voor elkaar hadden. We hadden
eventueel tussendoor kunnen stoppen en vandaag verder kunnen gaan, maar
dan hadden we weer in de hitte moeten werken. Het is hier overdag een graad of 30 en met een erg hoge luchtvochtigheid is het geen pretje om in de brandende zon te werken. Na zonsondergang waren de werkomstandigheden
een stuk aangenamer, afgezien van het feit dat het dan donker is. Tja, je kunt niet alles hebben.
De klus was echter nog steeds niet geklaard. Ik heb nog een uur staan
stoeien met het andere uiteinde van de staalkabel om die vast te zetten
aan de top van de kraan. Ook dit moest weer gebeuren vanuit het hijsbakje dat in de andere kraan hing. Even na 3u ’s nachts waren we klaar en konden we de spullen opruimen. Om half vier lag iedereen gebroken te kooi.
Doordat het zo laat geworden was zijn we vandaag pas na de koffie aan het werk gegaan. Ik hoefde alleen maar wat beveiligingen van de kraan opnieuw
af te stellen en was daarna praktisch vrij. De rest van de bemanning is nog steeds bezig om het ruim klaar te maken voor de volgende reis. Waarschijnlijk gaan we morgen graan laden. Het laden duurt maar 12 uur.Daarna varen we in ongeveer 13 dagen naar Portugal. Wat we daarna gaan doen is nog niet bekend.

In deze United States of Anxiousness is iedereen verdacht die niet zijn
gegevens heeft afgestaan aan de ambassade, en daarvoor een visum heeft gekregen. De twee Indonesische leerlingen en een matroos hebben geen visum en worden daardoor streng bewaakt. In Lake Charles kwam minstens een maal per dag iemand langs die kwam controleren of de leerlingen en de matroos nog aan boord waren. Verder zaten er 24uur per dag 2 mannen op wacht naast
het schip om erop toe te zien dat ze niet van boord zouden gaan.
Nu liggen we voor anker op de Mississippi en daarom is toezicht vanaf de wal niet mogelijk. Daarom zijn er bij de monding van de Mississippi twee gewapende bewakers aan boord gestapt om ons in de gaten te houden. Wat een land…